Jak kobieta nie ma co zrobić, to zawsze sobie robotę wymyśli.

Kilka lat temu kupiłam w Chinach jedwabną kołdrę. Ale nie byle jaką, taką robioną ręcznie z oprzędu jedwabnego. Kołdra składała się z setek warstw cieniutkich jak mgiełka, które to warstwy tworzyły lekką, oddychającą, w zimie ciepłą, w lecie chłodną kołderkę. Któregoś dnia, gdy zmieniałam pościel stwierdziłam, że kołdra przez lata zrobiła się zbita i postanowiłam ją…… powiedzmy, naprawić. W tym celu wyjęłam wkład jedwabny i poczęłam rozwarstwiać zbite warstwy. Po kilku minutach poczułam się, nie przymierzając jak prząśniczka. Te, wcześniej idealne warstwy jedwabiu zamieniły się w niekształtne, różnej grubości kawałki, które z coraz większym poirytowaniem próbowałam oddzielać. Niewiele myśląc , doprowadzona już do szewskiej pasji, złapałam za telefon i ściągnęłam przyjaciółkę. Inaczej dostała bym histerii. Gremplowałyśmy blisko dwie godziny tworząc setki różnokształtnych kawałków, które z każdą minutą nabierały puchatości. Kolejne dwie spędziłyśmy na układaniu tych jedwabnych puzzli na podłodze, odganiając raz po raz domowe zwierzęta, które nagle, wszystkie razem zapragnęły kłaść się właśnie na środku reanimowanej pościeli. W końcu przepikowałyśmy całość i usiadłyśmy pośród domowego zoologu, patrząc na nasze dzieło. Kołdra zyskała w prawdzie puchatość, ale trudno było doszukiwać się pierwotnego kształtu. Zapakowałam jedwab w poszewkę i zmęczona padłam do łóżka. Drugą kołdrę ma Szanowny – z pewnością nie zajmę się nią nie tylko w najbliższym czasie. Za skarby nie dotknę się do niej. A następnym razem, jak przyjdzie mi coś podobnego do głowy, to sama sobie wybiję to młoteczkiem. A jak Małżonek zacznie nagabywać mnie o reanimację jego kołdry to podeślę mu link do aukcji – podobna kołdra kosztuje w promocji ok. 600zł – niech sobie zakupi. Chyba, że zechce zasponsorować mi wycieczkę do Chin, celem zakupienia nowej kołdry.