Telewizja nie kłamie, tylko robi na złość

Przygotowania do operacji bariatrycznej to nie tylko badania i dieta, ale również ruch. Oczywiście, że wiem, że należy, że się powinno, że dla zdrowia zawsze itp. Tylko że jak wpadnie się w spiralę „nie mogę-muszę” (nie mogę teraz poćwiczyć, bo muszę to zrobić, nie mogę wyjść na rower, bo muszę chatę ogarnąć, nie mogę iść pomaszerować, bo muszę psa wykąpać), to robi się niewiele. W porównaniu z przeszłością – nie robi się nic. Do tego jeszcze dochodzą wszelkiego rodzaju bolaki: zapalone, spuchnięte stawy, dyskopatie, rwy kulszowe i barkowe – ból jest jednym z najskuteczniejszych ograniczników ruchu. Nie ruszasz się, bo boli. Ja tak mam. A moja Mama nie. Jest niesamowita w tej kwestii. Dzwonię do Niej wieczorem któregoś dnia i słyszę w głosie, że dziś cierpi bardziej niż zwykle (RZS to nie jest fajna przypadłość). Ustalamy, że pewnie wcześniej się położy, bo kolana bolą niemiłosiernie. Następnego dnia rozmawiamy znowu:

- Aaaa, pomyślałam sobie, – mówi Mama – że siądę na rowerek. Półtorej godziny jechałam.

- Ale przecież bardzo Cię bolało.

- No bolało, ale kiedy nie boli? A ruszać się muszę.

Podziwiam ją. Ja tak nie potrafię, ale powodowana przyzwoitością i założeniami, które poczyniłam, ustawiłam rowerek stacjonarny przed telewizorem i postanowiłam rano i wieczorem po pół godziny jeździć. Dla wsparcia znalazłam program na którym, o wskazanych porach, leciał serial „Poirot” by Agatha Christie – a ja lubię :) W ciągu pierwszego tygodnia, Herkules całkiem zgrabnie zadomowił się w moim dniu. Przemierzałam rowerem wraz z detektywem zakątki Anglii, szkockie wrzosowiska i walijskie wybrzeża, rozwiązując zagadki kryminalne. Pedałowalibyśmy tak razem jeszcze długo gdyby nie podły dostawca sygnału! Z miliarda kanałów, które mi codziennie śle, wywalił z oferty akurat ten, na którym był „Poirot”.

Al Jazeera było sobie zabrać! A nie moją motywację! Cholera!

I tak, telewizja zrobiła mi na złość.