Patrzeć na siebie oczami innych

Bo jak nie umiesz na siebie spojrzeć łaskawie, znaczy byś chciała, ale Ci nie wychodzi, to naucz się patrzeć na siebie oczami innych. Tych innych, którzy mówią, że wyglądasz świetnie. Jeśli widzisz się szkaradą, a inny piękną, to wybierz postrzeganie innych. Dla własnego dobra.

Skrajną do otyłych grupą zaburzenia jedzenia są pacjenci anorektyczni. Oni cały czas widzą się grubymi. Ich terapia, poza pilnowaniem tego, żeby zjedli wszystko co podano, polega na psychoterapii i uczeniu. Uczeniu tego, że nie to, co widzą jest ważne, ale parametry, które mogą zmierzyć. A zatem waga, BMI, obwód pasa, uda, ramienia. Skoro wzrok i mózg płata im taki paskudny figiel, że nie widzą swojej szarej skóry obciągniętej jedynie na kościach, to twarde fakty mierzalne mają im uzmysłowić, że są za chudzi, że to zagraża ich życiu.

Z otyłymi, którzy schudli, ale tego nie widzą, jest podobnie, choć śmiem twierdzić, że są w lepszej sytuacji. Że ja jestem w lepszej sytuacji… I o ile w zeszłorocznej kurtce zimowej w tym roku nie mogłam się odnaleźć, bo owinęłam ją wokół siebie prawie dwa razy, to trudno jest mi zobaczyć tą mniejszą siebie w lustrze. W związku z tym jednak, że jestem osobą logiczną, uczę się patrzeć na parametry, które mówią mi, że skoro na wadze jest mniej, w obwodach jest mniej, w ubraniach z zeszłego roku się topię, to oznacza, że mniejsza faktycznie jestem. Uczę się też, że jeśli ktoś mówi mi, że wyszczuplałam, to przyjmuję to do wiadomości. I cieszę się jak dzieciak. Uczę się patrzeć na siebie oczami ludzi innych, którzy widzą we mnie prawdę i piękno. Nie wiem czy ten dziwny filtr kiedyś ustąpi… Ale bardzo bym chciała. Chciałabym zobaczyć się szczupłą i piękną faktycznie. Ten filtr bowiem to także pułapka. Bo w drugą stronę też niestety działa. Ale po to Pan dał rozum, żeby wnioskować i się uczyć. Uczę się zatem i idę dalej w obranym kierunku. Kiecka w kwiaty jeszcze czeka ;)